25η Μαρτίου #1

Ο αφορισμός των επαναστατημένων Ελλήνων από τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’, επονομαζόμενο και εθνομάρτυρα, παραβλέποντας το γεγονός ότι την εποχή εκείνη η αγχόνη ήταν για τον Σουλτάνο ότι η κακήν-κακώς και κλωτσηδόν απόλυση ενός ανίκανου κρατικού λειτουργού σε ένα οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος της σήμερον. Κυκλοφορεί κατά κόρον στα διαδίχτυα κι άλλη μια ακόμα δε βλάπτει, μιας και απουσιάζει παντελώς από τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας. 

Απολαύστε τον και μετά έχει σύντομο testάκι για να δούμε τι καταλάβατε!

Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Oικουμενικός Πατριάρχης.

Οι τω καθ’ ημάς αγιωτάτω, πατριαρχικώ, αποστολικώ και οικουμενικώ θρόνω υποκείμενοι ιερώτατοι μητροπολίται και υπέρτιμοι και θεοφιλέστατοι αρχιεπίσκοποι τε και επίσκοποι, εν αγίω Πνεύματι αγαπητοί αδελφοί και συλλειτουργοί, και εντιμότατοι κληρικοί της καθ’ ημάς του Χριστού μεγάλης εκκλησίας και εκάστης επαρχίας ευλαβέστατοι ιερείς και οσιότατοι ιερομόναχοι, οι ψάλλοντες εν ταις εκκλησίαις της Πόλεως, του Γαλατά και όλου του Καταστένου και απανταχού, και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι Χριστιανοί, τέκνα εν Κυρίω ημών αγαπητά, χάρις είη υμήν και ειρήνη παρά Θεού, παρ’ ημών δε ευχή, ευλογία και συγχώρεσις.

Η πρώτη βάσις της ηθικής, ότι είναι η προς τους ευεργετούντας ευγνωμοσύνη είναι ηλίου λαμπρότερον και όστις ευεργετούμενος αχαριστεί είναι ο κάκιστος των ανθρώπων. Αυτήν την κακίαν βλέπομεν πολλαχού στηλιτευομένην και παρά των ιερών γραφών και παρ’ αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ασυγχώρητον, καθώς έχομεν το παράδειγμα του Ιούδα. Όταν δε η αχαριστία ήναι συνωδευμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον την κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού, κραταιάς και αηττήτου βασιλείας, τότε εμφαίνει και τρόπον αντίθεον, επειδή ουκ έστι, φησί, βασιλεία και εξουσία ειμή υπό Θεού τεταγμένη’ όθεν και πας ο αντιττατόμενος αυτή τη θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένη κραταιά βασιλεία, τη του Θεού διαταγή ανθέστηκε.

Και τα δύο ταύτα ουσιώδη και βάσιμα ηθικά και θρησκευτικά χρέη κατεπάτησαν με απαραδειγμάτιστον θρασύτατα και αλαζονείαν ο,τε προδιορισθείς της Μολδαυίας ηγεμών ως μη ώφειλε, Μιχαήλ, και ο του γνωστού αγνώμονος και φυγάδος Υψηλάντου αγνώμων υιός Αλέξανδρος Υψηλάντης. Εις όλους τους ομογενείς μας είναι γνωστά τα άπειρα ελέη, όσα η αένναος της εφ’ ημάς τεταγμένης κραταίας βασιλείας πηγή εξέχεεν εις τον κακόβουλον αυτόν Μιχαήλ’ από μικρού και ευτελούς τον ανύψωσεν εις βαθμούς και μεγαλεία’ από αδόξου και ασήμου τον προήγαγεν εις δόξας και τιμάς’ τον επλούτισε, τον περιέθαλψε, τέλος πάντων τον ετίμησε και με τον λαμπρότατον της ηγεμονίας αυτής θρόνον και τον κατέστησεν άρχοντα λαών.

Αυτός όμως, φύσει κακόβουλος ων, εφάνη τέρας έμψυχον αχαριστίας και συνεφώνησε μετά του Αλεξάνδρου Υψηλάντου, υιού του δραπέτου και φυγάδος εκείνου Υψηλάντου, όστις παραλαβών μερικούς ομοίους του βοηθούς ετόλμησε να έλθη αίφνης εις την Μολδαυίαν, και αμφότεροι απονενοημένοι επίσης, αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν, ματαιόφρονες, εκήρυξαν του γένους ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους, διασπείραντες και αποστόλους εις διάφορα μέρη δια να εξαπατήσωσι και να εφελκύσωσιν εις τον ίδιον της απωλείας κρημνόν και άλλους πολλούς των ομογενών μας.

Διά να δυνηθώσι δε τρόπον τινά να ενθαρρύνωσι τους ακούοντας μετεχειρίσθησαν και το όνομα της Ρωσσικής Δυνάμεως, προβαλλόμενοι, ότι και αυτή είναι σύμφωνος με τους στοχασμούς και τα κινήματά των’ πρόβλημα διόλου ψευδές και ανύπαρκτον, και μόνον της ιδικής των κακοβουλίας και ματαιοφροσύνης γέννημά τε και αποκύημα’ επειδή, εν ω το τοιούτον είναι αδύνατον ηθικώς και πολλής προξένον μομφής εις την ρωσσικήν αυτοκρατορίαν, και ο ίδιος ενταύθα εξοχώτατος πρέσβυς αυτής έδωκεν έγγραφον πληροφορίαν, ότι ουδεμίαν ή είδησιν ή μετοχήν έχει το ρωσσικόν κράτος εις αυτήν την υπόθεσιν, καταμεμφόμενον μάλιστα και αποτροπιαζόμενον του πράγματος της βδελυρίαν’ και προσεπιπλέον η αυτού εξοχότης ειδοποίησεν εξ επαγγέλματος τα διατρέχοντα, υπομνήσας το βασίλειον κράτος, ότι ανάγκη πάσα να φροντίση ευθύς εξ αρχής τον αποσκορακισμόν και την διάλυσιν των τοιούτων κακών’ και τόσον εκ της ειδοποιήσεως ταύτης, όσον και από τα έγγραφα, τα οποία επιάσθησαν από μέρους των μουχαφίσιδων των βασιλικών σερχατίων, και από άλλους πιστούς ομογενείς επαρρησιάσθησαν, έγεινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου.

Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και οι τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιλαφή αυτής σκιάν με τόσα ελευθερίας προνόμια, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον, ζώντες ανενόχλητοι με τας γυναίκας και τα τέκνα των, με τας περιουσίας και καταστάσεις, και με την ύπαρξιν της τιμής των, και κατ’ εξοχήν με τα προνόμια της θρησκείας, ήτις διεφυλάχθη και διατηρείται ασκανδάλιστος μέχρι της σήμερον επί ψυχική ημών σωτηρία.

Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθεοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας εναντίον των ομογενών μας υπηκόων της, και σπεύδοντες να επιφέρωσι κοινόν και γενικόν τον όλεθρον εναντίον παντός του γένους. Και αγκαλά είναι γνωστόν, ότι, όσοι είναι κατηρτισμένοι τω όντι εις την ευσέβειαν, όσοι νουνεχείς και τίμιοι και των ιερών κανόνων και θείων νόμων ακριβείς φύλακες δεν θέλουν δώσει ευηκοιαν εις τας ψευδολογίας των αχρείων εκείνων και κακόβουλων’ επειδή όμως είν’ ενδεχόμενον να σηνηρπάσθησάν τινές και παρασυρθώσι και άλλοι, διά τούτο προκαταλαμβάνοντες εκ προνοίας εκκλησιαστικής υπαγορεύομεν πάσιν υμίν τα σωτήρια, και γράφοντες μετά των περί ημας ιερωτάτων συναδελφών, του μακαριωτάτου πατριάρχου των Ιεροσολύμων, των εκλαμπροτάτων και περιφανεστάτων προυχόντων του γένους, των τιμιωτάτων πραγματευτών, των αφ’ εκάστου ρουφετίου προκριτωτέρων και όλων των εν τη βασιλευούση ορθοδόξων μελών εκάστης τάξεως και εκάστου βαθμού, συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν τοις κατά τόπον αρχιερεύσι, τοις ηγουμένοις των ιερών μοναστηρίων, τοις ιερεύσι των εκκλησιών, τοις πνευματικοίς πατράσι των ενοριών, τοις προεστώσι και ευκαταστάτοις των κωμοπόλεων και χωρίων, και πάσιν απλώς τοις κατά τόπον προκρίτοις να διακηρύξετε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακοβούλων ανθρώπων, και να τους αποδείξετε και να τους στηλιτεύσετε πανταχού ως κοινούς λυμεώνας και ματαιόφρονας, και να προσέχετε όσον το δυνατόν εις τας απάτας αυτών και ραδιουργίας, γινώσκοντες, ότι η μόνη απόδειξις της αθωότητος των είναι να εμφανίσωσιν όσα γράμματα λάβωσι τυχόν εις χείρας περί της αυτής υποθέσεως, ή ειδήσεις μάθωσι, και να παρρησιάσωσιν οι μεν ενταύθα εν βασιλευούση προς ημάς, οι δ’ εν τοις έξω μέρεσιν εις τους κατά τόπον αρχιερείς και τους διοριζομένους παρ’ ημών εκκλησιαστικούς εξάρχους και τους βασιλικούς εξουσιαστάς και διοικητάς, δηλοποιούντες και παραδίδοντες και εκείνους τους απλουστέρους, όσοι ήθελαν φωραθή ότι ενεργούν ανοίκεια του ρεαγιαδιακού χαρακτήρος, καθότι οι τοιούτοι διαταράττουσι την γενικήν ησυχίαν, και κατακρημνίζουσι τους αδυνάτους και αθώους ομογενείς μας εις της απωλείας το βάραθρον.

Και τόσον υμείς οι αρχιερείς, οι μοναστηριακοί, οι ιερωμένοι, και οι προεστώτες και ευκατάστατοι και πρόκριτοι εκάστου τόπου με την άγρυπνον προσοχήν σας, όσον και οι λοιποί εκάστης τάξεως και βαθμού άνθρωποι με τας εκ μέρους σας αδιαλείπτους συμβουλάς και νουθεσίας, και κατά τας πατρικάς και προνοητικάς εκκλησιαστικάς ημών οδηγίας και παραινέσεις να γενήτε εδραίοι και αμετακίνητοι επί του κέντρου του ρεαγιαλικίου, και εξ όλης ψυχής και καρδίας σας να διαφυλλάττετε την πίστιν και κάθε υποταγήν και ευπείθειαν εις αυτήν την θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένην κραταιάν και αήττητον βασιλείαν, και να αποδεικνύετε εντελώς με όλα τα πραγματικά της ειλικρινείας σημεία’ καθότι η μετ’ ευχαριστίας και ειλικρινείας υποταγή χαρακτηρίζει και την προς Θεόν αγάπην και πίστιν, και την προς τας θείας αυτού εντολάς και τας υπαγορεύσεις των θείων νόμων και ιερών κανόνων υπακοήν, και την ευγνωμοσύνην της καρδίας ημών διά τ’ άπειρα ελέη, οπού απολαμβάνομεν παρά της βασιλικής φιλανθρωπίας.

Επειδή δε προς τοις άλλοις εγένετο γνωστόν, ότι οι το σατανικόν της δημεγερσίας φρόνημα επινοήσαντες, και εταιρίαν τοιαύτην συστησάμενοι προς αλλήλους συνεδέθησαν και με τον δεσμόν του όρκου, γινωσκέτωσαν, ότι ο όρκος αυτός είναι όρκος απάτης, είναι αδιάκριτος, και όμοιος με τον όρκον του Ηρώδου, όστις, διά να μη φανή παραβάτης του όρκου του, απεκεφάλισεν Ιωάννην τον βαπτιστήν. Αν ήθελεν αθετήσει τον παράλογον όρκον του, τον οποίον επενόησεν η άλογος επιθυμία του, έζη βέβαια τότε ο θείος πρόδρομος’ ώστε ενός απλού όρκου επιμονή έφερε τον θάνατον του προδρόμου. Η επιμονή άρα του όρκου εις διατήρησιν των υποσχεθέντων παρά της φατρίας αυτής, πραγματευομένης ουσιωδώς την απώλειαν ενός ολοκλήρου γένους, πόσον είναι ολεθρία και θεομίσητος είναι φανερόν’ εξ εναντίας, η αθέτησις του όρκου αυτού, απαλλάττουσα το γένος εκ των επερχομένων απαραμυθήτων δεινών, είναι θεοφιλής και σωτηριώδης. Διά τούτο τη χάριτι του παναγίου Πνέυματος έχει η εκκλησία αυτόν διαλελυμένον, και αποδέχεται και συγχωρεί εκ καρδίας τους μετανοούντας και επιστρέφοντας, και την προτέραν απάτην ομολογούντας, και το πιστόν ρεαγιαλίκι αυτών εναγκαλιζομένους ειλικρινώς.

Ταύτα αμέσως να κοινολογήσετε εις όλους του γνωστούς σας, και να κατασταθήτε όλοι προσεκτικώτεροι, ανατρέποντες και διαλύοντες ως αραχνιώδη υφάσματα, όσα η απάτη και η κακοβουλία των πρωταιτίων εκείνων καθ’ οιονδήτινα τρόπον συνέπλεξε. Επειδή, εάν, ο μη γένοιτο, δεν ήθελε καθαρισθή η θανατηφόρος αύτη λύμη, και φωραθώσί τινες τολμώντες εις επιχειρήματα εναντία των καθηκόντων του ρεαγιαλικίου, κοντά οπού οι τοιούτοι έχουσι να παιδευθώσι χωρίς ελέους και οικτιρμών (μη γένοιτο, Χριστέ βασιλεύ!) αμέσως θέλει εξαφθή η δικαία οργή του κράτους του καθ’ ημών, και ο θυμός τής εκδικήσεως γενικός των εχλιϊσλάμιδων, και θέλουν εκχυθή τόσων αθώων αίματα αδίκως και παραλόγως, καθώς αποκριματίστως ταύτα πάντα διεσάλπισεν η κραταιά και αήττητος βασιλεία διά του εκδοθέντος και επ’ ακροάσει κοινή ημών αναγνωσθέντος υψηλού βασιλικού προσκυνητού ορισμού.

Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεσθε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τους έχει μεμισημένους, και επισωρέυει κατ’ αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς’ ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας’ ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων, ως καταφρονηταί του ιερού χρήματος της προς τους ευεργέτας ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, ως εναντίοι ηθικών και πολιτικών όρων, ως την απώλειαν των αθώων και ανευθύνων ομογενών μας ασυνειδήτως τεκταινόμενοι, αφωρισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι, και αυτοί, και όσοι τοις ίχνεσιν αυτών κατηκολούθησαν του λοιπού, αν μη θελήσωσιν εννοήσαι την αρπαγήν και απάτην, και επιστραφήναί τε και βαδίσαι την ευθείαν της σωτηρίας οδόν, αν δεν αναλάβωσιν, ό εστι, τον εντελή χαρακτήρα του ρεαγιαδικού αυτών επαγγέλματος.

Τα αυτά δε και κατά της αρχιερωσύνης σας και ιερωσύνης σας επανατείνομεν, εαν μη βαδίσετε, εις όσα εν Πνέυματι αγίω αποφαινόμεθα δια του παρόντος εκκλησιαστικώς, εάν δεν δείξετε εν έργω την επιμέλειάν σας και προθυμίαν εις την διάλυσιν των σκευωριών, εις την αναστολήν των καταχρήσεων και αταξιών, εις την επιστροφήν των πλανηθέντων, εις την άμεσον και έμμεσον καταδρομήν και εκδίκησιν των επιμενόντων εις τα αποστατικά φρονήματα, εάν δεν συμφωνήσετε τη εκκλησία του Θεού, και, εν ενί λόγω, εάν καθ’ οιονδήτινα τρόπον δολιευθήτε και κατενεχθήτε κατά της κοινής ημών ευεργέτιδος κραταιάς βασιλείας, έχομεν υμάς αργούς πάσης ιεροπραξίας, και τη δύναμει του παναγίου Πνεύματος εκπτώτους του βαθμού της αρχιεροσύνης και ιερωσύνης και το πυρί της γεέννης ενόχους, ως την κοινήν του γένους απώλειαν προτιμήσαντας. Ούτω τοίνυν γινώσκοντες, ανανήψατε προς Θεού και ποιήσατε καθώς γράφομεν εκκλησιαστικώς και γενικώς παρακελευόμεθα, και μη άλλως εξ αποφάσεως, ότι περιμένομεν κατά τάχος την αισίαν των γραφομένων αποπεράτωσιν, ίνα και η του θεού χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων υμών.

αωκα’ εν μηνί Μαρτίω.

Υπεγράφη συνοδικώς επάνωθεν του ιερού θυσιαστηρίου παρά της ημών μετριότητος και της μακαριότητός του και πάντων των συναδέλφων αγίων αρχιερέων.

    Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αποφαίνεται.
    Ο Ιεροσολύμων Πολύκαρπος συναποφαίνεται.

    Ο Καισαρίας Ιωαννίκιος.
    Ο Νικομηδείας Αθανάσιος.
    Ο Δέρκων Γρηγόριος.
    Ο Αδριανουπόλεως Δωρόθεος.
    Ο Βιζύης Ιερεμίας.
    Ο Σίφνου Καλλίνικος.
    Ο Ηρακλείας Μελέτιος.
    Ο Νικαίας Μακάριος.
    Ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ.
    Ο Βερροίας Ζαχαρίας.
    Ο Διδυμοτοίχου Καλλίνικος.
    Ο Βάρνης Φιλόθεος.
    Ο Ρέοντος Διονύσιος.
    Ο Κυζίκου Κωνστάντιος.
    Ο Χαλκηδόνας Γρηγόριος.
    Ο Τουρνόβου Ιωαννίκιος.
    Ο Πισειδίας Αθανάσιος.
    Ο Δρύστας Ανθιμος.
    Ο Σωζοπόλεως Παίσιος.
    Ο Φαναρίου και Φερσάλων Δαμασκηνός.
    Ο Ναυπάκτου και Άρτης Άνθιμος.

Βοήθειά μας... 

Και τώρα το testάκι, μάλτιπλ τσόις για την ευκολίαν σας και όχι, ο κάτωθι εικονιζόμενος Μάρκος Μπότσαρης δεν εκτελεί χρέη επιτηρητου.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ Νο1: Πότε και από ποιόν Πατριάρχη άρθηκε το ανάθεμα από τα κεφάλια του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Μακρυγιάννη, του Παπαφλέσσα, της Μπουμπουλίνας, του Κανάρη, του Μιαούλη και των άλλων των παιδιών; (ο Ανδρούτσος είχε ένα ολόκληρο ανάθεμα από μόνος του, όλο δικό του καταδικό του).

(α) Το 1852 από τον πατριάρχη Άνθιμο τον Δ’ κατά την δεύτερη εκλογή του, όταν τακτοποίησε το θέμα της από το 1833 Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος. Για την ενέργειά του αυτή επαύθη από την Υψηλή Πύλη τον ίδιο χρόνο.

(β) Το 1922 από τον Πατριάρχη Μελέτιο τον Δ’, παραμονές των επιχειρήσεων στον Σαγγάριο, για να ανεβάσει κατακόρυφα το ηθικό του Ελληνικού Στρατού που μέχρι τότε προήλαυνε νικηφόρα.

(γ) Το 1955 από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, σε αντίποινα για τα γεγονότα της 6^ης και 7^ης Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.

(δ) Το 1971 από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, σε απάντηση της διακοπής της λειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης από το Τουρκικό κράτος

(ε) Μόλις φέτος από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ταυτόχρονα με την επίσημη αγιοποίηση της δικιάς μας Αγίας Θεοδώρας Βασίλισσας Άρτας.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ Νο2: Όταν ο Γρηγόριος και η κουστωδία του αφόριζαν τους επαναστατημένους Έλληνες, δεν αφόριζαν ταυτόχρονα και τους εαυτούς τους;

(α) Ναι γιατί όλοι τους ήταν μυημένοι στη Φιλική Εταιρεία, ένθερμοι λόγω και έργω υποστηρικτές της Επανάστασης, τόσο φλογεροί πατριώτες που σε μια πράξη ύψιστης αυτοθυσίας αφόρεσαν και καταράστηκαν τους ίδιους τους εαυτούς τους.  

(β) Ναι, αλλά την επομένη της Απελευθέρωσης θα παίρναν πίσω το ανάθεμα και θα ζητούσαν συγχώρεση απ’ τον Πανάγαθο.

(γ) Όχι γιατί πρωτίστως θεωρούσαν αυτούς χριστιανούς, δούλους του Κυρίου και του Σουλτάνου κι αν επικρατούσε η Επανάσταση θα χάνανε όλα τα πλούτη και προνόμια που είχαν από τον Σουλτάνο με αντάλλαγμα την υποταγή και υπακοή των χριστιανικών πληθυσμών της Αυτοκρατορίας.

(δ) Όχι γιατί είχαν κρυφά κάτω απ’ τα ράσα, σταυρωμένα τα δαχτυλάκια τους (δείκτη και μέσο) κι έτσι δε τους πιάναν αυτούς οι κατάρες.

(ε) Το κάνανε στα ψέματα… άλλωστε αν πίστευαν σε τέτοιες μαλακίες δεν θα είχαν φτάσει τόσο ψηλά στην εκκλησιαστική ιεραρχία.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ Νο3: Μετά τον Γρηγόριο και καθ’ όλη την διάρκεια της Επανάστασης, καθήκοντα χριστιανάρχη ανέλαβαν οι Ευγένιος Β’ (1821-1822), Άνθιμος Γ’ (1822-1824), Χρύσανθος (1824-1826) και Αγαθάγγελος (1826-1830) οι οποίοι -όπως και ο Γρηγόριος- απέτυχαν παταγωδώς εις τα καθήκοντά τους. Τι τέλος είχαν;

(α) Όλοι πήγαν σκασμένοι απ' τη στεναχώρια που υποχρεώθηκαν να Πατριαρχεύσουν μεσούσης της Επαναστάσεως και δεν μπόρεσαν να πάρουν τ’ άρματα και να ζωστούνε τα φυσεκλίκια.

(β) Όλοι πήγαν συντετριμμένοι που οι ελαχιστότητές τους έπρεπε (έστω και με το γιαταγάνι στο λαιμό) να διαδεχθούν μια εμβληματική σεπτή και ηρωϊκή μορφή σαν αυτή του Γρηγορίου του Ε’.

 

(γ) Όλοι πήγαν σφαγμένοι ή απαγχονισμένοι μετά από φριχτά βασανιστήρια και εξευτελισμούς για να σπάσει το ηθικό των επαναστατημένων Ελλήνων κι έτσι γινήκαν ήρωες, μάρτυρες και Άγιοι.

(δ) Οι Πατριάρχες ποτέ δεν πεθαίνουν αλλά κοιμούνται και καμία σημασία δεν έχει τι τους κοιμίζει τελικά.

(ε) Όλοι από γεράματα πλην ενός που πήγε από έμφραγμα του μυοκαρδίου.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ Νο4: Με ποιο τρόπο, κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης 1821-1827, το Πατριαρχείο και τα εν Ελλάδι υποκαταστήματά του, απέτρεψαν την ανάκληση από την Υψηλή Πύλη όλων των χρυσοβούλων και των φιρμανίων που τους μπούκωναν διαχρονικώς με γαίες, φλουριά και κάθε λογής προνόμια και πώς αυτά διατηρήθηκαν σε πλήρη ισχύ και στο ελεύθερο Ελληνικό κράτος μέχρι τις μέρες μας; 

(α) Γιατί όσοι Οθωμανοί προσπάθησαν να βάλουν υπογραφή σε τέτοια κατάπτυστα διατάγματα ανάκλησης εξόργισαν τόσο πολύ τον Πανάγαθο που τό ‘κοψε το χέρι απ’ τη ρίζα. Και για να μην πάθουν και οι Έλληνες τα ίδια μετά, καταλαβαίνεις πως είν’ αυτές οι δουλειές… 

(β) Γιατί εξιλεώνονταν στον κραταιό βασιλέα (τον Σουλτάνο) πληρώνοντας σε είδος: Κατσαντώνης, Εμμανουήλ Παππάς κ.ο.κ.

(γ) Γιατί ήταν απαίτηση των επαναστατών ραγιάδων κι ο Σουλτάνος σκιάχτηκε: Να μην πειραχτεί ούτε μια τρίχα απ’ τα μαλλιά των θεματοφυλάκων της πεφιλημένης τους πίστεως μήτ’ ένα γρόσι απ’ τον μπεζαχτά τους μη και πεθάνουν από ασιτία και σε ποιους θα πλερώνουνε μετά τη δεκάτη.

(δ) Διότι όπως φαίνεται και στο γράφημα που ακολουθεί τα άστρα δεν ευνοούσαν τέτοιες οικονομικές ενέργειες.

(ε) Το ξέχασαν τελείως γιατί είχαν το μυαλό τους οι μεν στο πως να καταστείλουν την επανάσταση και οι δε στο να οργανώσουν το νέο κράτος.

Αυτά προς το παρόν και θα επανέλθουμε με το πάρτ βού.

Και για να μη σας παιδεύω: 

1:ε, δηλαδή ουδέποτε.

2:γ ή/και ε,  και τα δύο ισχύουν εξ' ίσου.

3:ε

4:β