Ανήθικο είναι το ιερατείο και όχι η φορολόγησή του.

Ο κύριος Αλέξης Τσίπρας (απογοήτευση), μετά το γλείψιμο (δυστυχώς) που έριξε (δυστυχώς) και το άτσαλο τουμπάρισμα που έφαγε (δυστυχώς) από τον αρχισαμάνο, είπε μέσα στη ζαλάδα του τη μαγική φράση: Καταγραφή της περιουσίας του ιερατείου. Φυσικά και σε κάποια συρτάρια των σαμάνων βρίσκεται διπλοτριπλοκλειδωμένη η πλήρης καταγραφή της και αν αποδείκνυε το «άνθρακες ο θησαυρός» θα την είχαν βγει στα Μέσα Μαζικής Εξαχρείωσης από καιρό.

Δεν βγαίνει όμως γιατί ποιος θα απαντούσε στα φυσικώς επακολουθούντα ερωτήματα:

1. Είναι όλα εκεί μέσα γραμμένα; Ακόμα και τα διεκδικούμενα;

2. Από πού τα βρήκατε;

3. Ήταν νόμιμος, τουλάχιστον ο τρόπος που αποκτήθηκαν (γιατί Ηθικός δεν ήταν σίγουρα);

Γιατί ο τρόπος απόκτησης ήταν ανήθικος; Διότι είτε θα πρόκειται για αμοιβές αυτοκρατόρων, σουλτάνων και λοιπών φεουδαρχών από το Μεσαίωνα για συγκεκριμένες προσφερθείσες υπηρεσίες σε βάρος των «μαζών», είτε από καταλήστευση περιουσιών απλών ανθρώπων οι οποίοι υφίστανται ψυχολογικούς εκβιασμούς με απειλές για μεταθανάτιο barbeque, εκβιαστική υποβολή σε στρεβλή θέαση της πραγματικότητας, τον πειθαναγκασμό αποδοχής εικασιών και δεισιδαιμονιών ως πραγματικότητες κ.ο.κ.

Όχι, δεν πρέπει ο κοσμάκης να ξέρει ότι ξέρει το ιερατείο τι διαθέτει, διότι πρέπει να πιστεύει ότι έχει λίγα, ώστε να το χρηματοδοτεί συνεχώς. Διότι πρέπει να πιστεύει γενικώς και όχι να ερευνά και να γνωρίζει, καθότι τότε καταρρέει ο ένας από τους ισχυρότερους πυλώνες του ιερατείου: Πίστευε και μη ερεύνα γιατί είναι εκ θεού κεκανονισμένο το ράσο να έχει πάντα καλή προαίρεση και να έχει πάντα δίκαιο.

Το ιερατείο είναι δομημένο πάνω στην ελέω θεού δεσποτεία, ήγουν η τάξη και η ιεραρχία είναι εκ θεού κανονισμένη και απαρασάλευτη και άπαντες οφείλουν να υπακούουν άνευ ελέγχων, αμφιβολιών και αντιλογιών. Στη Δημοκρατία αντίθετα, υπάρχουν νόμοι και κανόνες γήινης προέλευσης που δεν βρίσκονται στο απυρόβλητο και επιδέχονται αλλαγών ή διορθώσεων και αντικαθίστανται με καλύτερους. Και ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να ελέγχει εάν η εξουσία λειτουργεί μέσα στα πλαίσια αυτών των κανόνων, κι αν όχι, να επεμβαίνει, σε αντίθεση με τον πλανήτη «ιερατείο-ποίμνιο» που κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον αδιανόητο.

Γι αυτό και το ιερατείο και το ποίμνιό του έχει ένα κάποιο πρόβλημα ομαλής προσαρμογής σε κοσμικές, δημοκρατικές κοινωνίες. Αυτό φάνηκε καθαρά, πρόσφατα, από τα απίστευτα επιχειρήματα που επικαλέστηκαν, τόσο στην αποκαθήλωση των ρωμαϊκών οργάνων βασανισμού και θανάτωσης από τους δημόσιους χώρους, όσο και στη φορολόγησή του, που εξελίσσεται πλέον σε τραγέλαφο.

Το τεράστιο «φιλανθρωπικό έργο» που επικαλείται το ιερατείο που υποστηρίζει ότι κινδυνεύει, δεν κινδυνεύει. Απλά το ιερατείο εκβιάζει.

Βασίζεται σε χορηγίες (ΟΠΑΠ για τα συσσίτια, Τράπεζα Πειραιώς για το επίδομα της τρίτεκνης ορθόδοξης θρακιώτισας κ.ο.κ.) και στην εθελοντική εργασία της κάθε κυρα-Φρόσως.

Όλα τα ιδρύματα έχουν περιουσία και δωρεές που δεν φορολογούνται. Ας τα διαχειριστούν έτσι που να περισσεύει και κάτι για το πρέποντα φόρο. Για να πάει το γεροντάκι στο γηροκομείο, «για να βγουν τα έξοδά του», πρέπει να τους γράψει το δυαράκι. Όταν πεθάνει το γεροντάκι, τα νοίκια απ’ το δυαράκι δεν τρέφουν το επόμενο γεροντάκι γιατί κι αυτό θα πρέπει να γράψει το κάτι τις του «για τα έξοδα» κ.ο.κ.…

Το «φιλανθρωπικό έργο» είναι ανταποδοτικό γιατί απαιτεί από τον ευεργετούμενο την πίστη του και ένας πιστός είναι για το ιερατείο μια μεσοπρόθεσμη επένδυση. Όσοι βγαίνουν από ιερατικά οικοτροφεία, στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν γίνει τόσο ταλιμπάν, που επιστρέφουν με διάφορους τρόπους όσα ξοδεύτηκαν γι αυτούς, διπλά και τρίδιπλα.

Και, φυσικά, επειδή είναι θεάρεστο και εκ θεού επιβεβλημένο, το «φιλανθρωπικό έργο» (=ανταποδοτική ελεημοσύνη) ούτε καν τίθεται ζήτημα εάν είναι προσβολή για την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια στη σημερινή κοινωνία, που το ζητούμενο είναι η Αλληλεγγύη και οι υποδομές ώστε ο κάθε Άνθρωπος να απολαμβάνει δικαιωματικά την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση, υγεία και παιδεία. 

Το τεράστιο «πνευματικό έργο» του ιερατείου είναι ο προσηλυτισμός του παιδιού, του εφήβου μέσα απ’ το σχολείο και ένα πανίσχυρο πλέγμα «παραδόσεων», επιμελώς συντηρούμενου, και η υπακοή και διαβίωση του ενήλικου ατόμου με κάποιες αρχές που κάποιο παραφυσικό πράμα, αγνώστου προελεύσεως και αγνώστων λοιπών στοιχείων, φέρεται να αποκάλυψε.

Αυτό το «πνευματικό έργο» απαιτεί το ιερατείο να αναγνωρίσουμε ως κάτι το καλό και πρέπον, ενώ μια απλή ματιά στις αποκεκαλυμμένες του αρχές δείχνουν ένα πρότυπο ανθρώπου ενοχικού, φοβικού, ανίκανου να επιλέξει το καλό από μόνος του αλλά υπό την απειλή της ποινής, απόλυτα υποταγμένου σε κάθε είδους «αυθεντίες» και άνευ δικαιώματος αμφισβήτησης, με κατακρεουργημένη την εμπιστοσύνη του στη λογική του και στην αντίληψη της πραγματικότητας, ταπεινωμένου και συντριμμένου κάτω από τα βάρη «αμαρτημάτων» και «βλασφημιών», λάγνου προς το θάνατο και με μίσος για τη ζωή, τη χαρά και τον Έρωτα, που αποδέχεται κάθε τάξη και ιεραρχία ακόμη και αν εμφανώς είναι άδικη, παράνομη και ανήθικη, που παραδίδει εν λευκώ τη διαχείριση της πνευματικότητάς του σε «ειδικούς», που οφείλει να αρκείται στη μετριότητα και δεν του επιτρέπεται καμία αλαζονική επιδίωξη η στοχοθεσία, που δέχεται ως πρότυπα πραγματικές ή φανταστικές και κατασκευασμένες περιπτώσεις ανθρώπων που μίσησαν τη ζωή τους την ίδια, τη γνώση, τη γυναίκα, την ελευθερία, τη πρόοδο και αφιερώθηκαν στη μισαλλοδοξία, την αυτοκαταστροφή, την απόδραση από τη ζωή, τη διανοητική διαταραχή, τη καταστροφή, την απόσυρση και άλλες παρόμοιες «αρετές», καθώς και πολλά άλλα ωραία που φυλάσσονται για προσεχή σεντονιάδα διπλόφαρδη, sorry, ανάρτηση ήθελα να πω. 

Το «σεβόμαστε τις μειοψηφίες αλλά είμαστε πλειοψηφία και δεν μπορεί να μας επιβάλλονται» είναι επιχείρημα ακριβώς ίσης αξίας με το «Εμείς οι Γάβροι είμαστε πλειοψηφία και απαιτούμε την εικόνα του δαφνοστεφανωμένου έφηβου στα σχολεία, τα δικαστήρια και τις δημόσιες υπηρεσίες, να ψάλλεται ο Ύμνος του Θρύλου και να διδάσκεται η Ιστορία Του σαν ξεχωριστό ομολογιακό μάθημα στα δημοτικά σχολεία, να ορκιζόμαστε στη φωτογραφία του Γιώργου Σιδέρη και τα χανούμια θα δουν γήπεδο δικό τους εάν και όποτε και όπου εμείς αποφασίσουμε».

Βλέπετε, είναι εκείνο το προβληματάκι προσαρμογής στις δημοκρατίες που λέγαμε. Οι Δημοκρατίες δεν έχουν δόγματα, οι πλειοψηφίες είναι όργανα και εργαλεία και το μέγα ζητούμενο είναι οι ενεργοί, ενημερωμένοι και σκεπτόμενοι πολίτες. Και επειδή είναι μαθημένοι σε δόγματα, βλασφημίες και υπηκόους, σου λέει κι εδώ η πλειοψηφία δόγμα θα είναι, άρα όποιος υπήκοος την αμφισβητεί διαπράττει βλασφημία και θα τρομοκρατείται από την απειλή της ρινεκτομής και της πυράς. 

Τέλος σ’ εκείνο το περί «προσβολής του θρησκευτικού συναισθήματος», κάτι δε πιάνω: Μιλάνε για συλλογικό θρησκευτικό συναίσθημα της κοινωνίας; Για συλλογικό θρησκευτικό συναίσθημα του ποιμνίου; Ή για ατομικό θρησκευτικό συναίσθημα του κάθε πιστού;

Ένα και ενιαίο θρησκευτικό συναίσθημα ολόκληρης της κοινωνίας δεν υφίσταται, γιατί στη κοινωνία υπάρχουν πολλά ποίμνια πολλών διαφορετικών φανταστικών επουράνιων φίλων και ένας μεγάλος αριθμός ατόμων χωρίς θεούς και θρησκεύματα.

Για το συλλογικό θρησκευτικό συναίσθημα του ποιμνίου δεν υπάρχει κανένας λόγος να χαίρει σεβασμού και προστασίας, αν αναλογιστούμε το πώς αυτό σφυρηλατήθηκε και σφυρηλατείται από το ιερατείο ανά τους αιώνες, αλλά - κυρίως - αν αναλογιστούμε το πως χρησιμοποιήθηκε από το ιερατείο και τις εξουσίες και τα πόσα δεινά, θάνατο, φτώχια, αμορφωσιά και οπισθοδρόμηση έχει προκαλέσει και συνεχίζει να προκαλεί. Όχι, το συλλογικό θρησκευτικό συναίσθημα του ποιμνίου (και η χρήση του) δεν έχει κερδίσει τον σεβασμό που απαιτεί και, βεβαίως, δεν δικαιούται να επιμένει στη παραμονή του στο απυρόβλητο.

Τέλος, το θρησκευτικό συναίσθημα ενός εκάστου είναι προσωπική του υπόθεση, μόνο κατ’ ιδίαν συζητιέται και είναι ευθύνη του να το διαχειριστεί και να το προστατεύσει, με τις συμπεριφορές του, τις πράξεις και τις επιλογές του. Ποτέ και κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν αρνήθηκε την εκτίμηση και το σεβασμό σε κάποιον άλλο άνθρωπο, καλό, ηθικό, λογικό συμπονετικό, ανεκτικό, σώφρονα, ευπροσήγορο και φιλικό, επειδή τα υψηλά συναισθήματα του αλτρουισμού, της αγάπης και της καλοσύνης του τα πυροδοτούσε το θρησκευτικό συναίσθημα. Αντίθετα, εξοργίζεται (και δικαίως) όταν αυτή την έκφραση ενός τέτοιου καλού και ηθικού ανθρώπου, καπηλεύεται ανερυθρίαστα ένα ανήθικο ιερατείο. 

Το αν το ιερατείο είναι οικονομικός κολοσσός ή μη κερδοσκοπικός μηχανισμός δεν είναι το ίδιο που θα το αποφασίσει, αλλά οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες που (όχι στην Ορθόδοξη Δαιμωνοκρατία του ΝεοΕΛλαδιστάν αλλά) στα ευνομούμενα κράτη ΔΕΝ είναι διαβρωμένες (και) από αυτό.

Αν το ιερατείο διέθετε ίχνος Ηθικής, θα παραχωρούσε όλη την περιουσία του στο δημόσιο, θα έθετε τα ιδρύματά του στη διάθεση και τον έλεγχο των αρμοδίων υπουργείων ΜΑΖΙ με τα περιουσιακά ΤΟΥΣ στοιχεία, θα ηρνείτο τη μισθοδοσία από τον κρατικό κορβανά, θα περιόριζε την άγρα πιστών σε ενήλικα άτομα και την εκπαίδευσή τους στου χώρους του, και η όλη συντήρηση του οργανισμού τους θα ήταν ευθύνη, αποκλειστικά και μόνον, των ενήλικων οπαδών της πνευματικής του πρότασης. Το αν θα δεχόταν την κριτική και θα συμμετείχε σε διάλογο είναι δικό του θέμα, αλλά (επαναλαμβάνω, εάν διέθετε ίχνος Ηθικής) δε θα καταδεχόταν επ’ ουδενί την επιβολή του στους πολίτες εξ απαλών ονύχων, ούτε την επιβολή του «να βρίσκεται ες αεί στο απυρόβλητο».

Αυτά τα ολίγα από το Πριγκιπάτο, που μπορεί να είμαστε βόδια, μοσχάρια, πρόβατα, γίδια και θορυβώδη παρδαλά κατσίκια, αλλά είμαστε παντελώς ανεκπαίδευτοι στην ελέω θεού δεσποτεία και, πριν καταπιούμε το οτιδήποτε, το κλωθογυρίζουμε πολύ στα πολλαπλά στομάχια μας…