Περί πανελλαδικών εξετάσεων…

Από την εποχή που έδωσα τις «εισαγωγικές» μου (έτσι τις λέγανε τω καιρώι εκείνωι) εξετάσεις, στον πολυτεχνικοφυσικομαθηματικογεωπονοδασολογικό κύκλο γάμα (Γ’) δεν ξανασχολήθηκα με το θέμα, μια και ήταν μια από τις πιο ψυχοφθόρες διαδικασίες της ζωής μου. 

Εξετάσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα μόνο (η μηρυκαστικότης μου ανεβοκατέβαινε στα Γιάννενα), ύλη των τριών τάξεων του Λυκείου, χωρίς τα σχολικά βιβλία που αναπαύονταν αμεταχείριστα στη βιβλιοθήκη (παίρναμε τα «εγκεκριμένα» απ’ έξω, Αλεξόπουλο, Μανωλκίδη κλπ) και χωρίς ξεκάθαρη εξεταστέα ύλη. 

Λίγα τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, λίγες οι σχολές, φαινόμενα σχολών όπως Σχολή Λαθρεμπορίας ΤΕΙ Κακαβιάς, Ζαμπονοκοπτικής με Laser ΤΕΙ Αγουλινίτσας ή Χειριστών Αυτόματης Τέντας ΤΕΙ Φαρκαδώνας δεν είχαμε… 

Η βαθμολογία ήταν το άθροισμα των δύο εξεταστών των πέντε μαθημάτων συν ο βαθμός απολυτηρίου (που το 16-17 απαιτούσε να αποκτήσεις κάλο στον κώλο απ’ το διάβασμα). Με μια συγκομιδή 110-140 μονάδων πετύχαινες σε αξιοπρεπέστατες σχολές (Βιολογικά, Γεωλογικά, Μαθηματικά, Γεωπονικές κλπ) δηλαδή με μέση επίδοση γύρω στο 10 με 12 σε κάθε μάθημα. Φυσικά, σε ένα τέτοιο καθεστώς δεν ετίθετο θέμα βάσης του 10… αντίθετα, σε ένα σύστημα που αν δεν παπαγαλίσεις 18+ δεν περνάς ούτε απ’ έξω απ’ τα Πανεπιστήμια, η βάση του 10 φαίνεται σαν τσιρότο σε κακοφορμισμένη πληγή.

Και φυσικά, δεν ετίθετο θέμα παπαγαλίας: Το συγκριτικό πλεονέκτημα ήταν η γνώση και η κριτική σκέψη.

Βέβαια, εκείνο το σύστημα ήταν τόσο απάνθρωπο,  πιεστικό και με τον παράγοντα Τύχη να παίζει σημαντικότατο ρόλο -άρα όχι «δίκαιο» και τελείως απρόβλεπτο- που κάθε τέλος Αυγούστου (τότε δίναμε) με πιάνει ένα ακατανόητο σφίξιμο στο στομάχι, παρά τα τόσα χρόνια που πέρασαν.

Φέτος, λοιπόν, ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα, καθώς σ’ αυτό το χορό μπήκε η θυγατέρα. Βρήκα το ισχύον σύστημα εξετάσεων ηλίθιο, χωρίς καμία λογική, που βρίθει από άνευ ουσιαστικού λόγου και αιτίας τσιριτσάντζουλες και μπράβο στον υπουργό Παιδείας που το επινόησε και που τον κάναμε και πρωθυπουργό γι αυτό του το κατόρθωμα!!!

Και μόνο το ότι η ικανότητα αποστήθισης είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα, κάνει το σύστημα αποτυχημένο. Άμα αποστηθίζεις καλά, κάνεις για γιατρός του Καποδιστριακού και για μηχανικός του Μετσοβείου κι άμα δεν μπορείς να παπαγαλίσεις, κάνεις για καραστελεχάρα επιχειρήσεων από κάποιο ΑΤΕΙ τύπου Λαγκάδα Σκούλ οφ Εκονόμικς.

Και μόνο ότι θεωρείται ικανός και άξιος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κάποιος που την παίρνει τόσο σοβαρά ώστε το μόνο που γράφει στην κόλα είναι το ονοματεπώνυμό του, κι αυτό ανορθόγραφο, φαίνεται η απόλυτη χρεωκοπία του τερατουργήματος του GAΠ. Διότι δεν τίθεται θέμα κατάρτισης του υποψήφιου (φοιτητή πλέον) αλλά πλήρους απαξίωσης… Πιθανότατα ήταν φαντάρος που πήρε μέρος στις εξετάσεις για την άδεια, πασάλειψε και κανά θεματάκι που θυμόταν απ’ το σχολείο και απ’ το πουθενά, βρέθηκε ακαδημαϊκός πολίτης.

Και μόνο ότι απαξιώνεται τόσο πολύ η επιτυχία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ο κόπος και οι ικανότητες των νέων που πάσχισαν γι’ αυτή, από το αλαμπουρνέζικο αυτό σύστημα, κάνει επιτακτική την ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα περιφερειακά ΑΤΕΙ και να αντικατασταθούν τα αντικείμενα σπουδών με άλλα, πιο χρήσιμα και πρακτικά. Σχολή Τηλεγλαστρικής και Μόντελινγκ δε χρειάζεται στο Λουκουμαδοχώρί. Παραγωγής, ανάδειξης και προώθησης τοπικών προϊόντων και Εφαρμοσμένης Λουκουμαδοτεχνίας, για πιο ανταγωνιστικούς λουκουμάδες (γιάμ-γιάμ) όμως, σίγουρα χρειάζεται…

Κι ας πάψουν, επιτέλους, να παραμυθιάζουν τους εφήβους με βλακείες του στυλ «άμα τελειώσεις την Φυτική Παραγωγή TEI Άρτας πας ολοσούμπιτος για managing director της Bayer Europe», για γιάπικες ζωές, για ίδρυση αλυσίδας καταστημάτων φυτοφαρμάκων, φυτοπαθολογικών ή εδαφολογικών εργαστηρίων που θα σφίζουν από Έρευνα και θα ξεχειλίζουν από Επιστήμη, για Σποροπαραγωγές αιχμής και λοιπά δημώδη… Όσο η αγροτική πραγματικότητα καθορίζεται από τους μεσάζοντες, το πολύ-πολύ πλασιέ σε εταιρεία (και αν) και βλέπουμε για παραπέρα…   

Λίγο περισσότερος ορθολογισμός και λίγο λιγότερη μπαρουφολογία χρειάζεται…

Τόσο δύσκολο είναι πια; Να το κάνω πιο λιανά δε γίνεται, πρέπει να το ζωγραφίσω και δεν με βοηθάνε οι οπλές μου…

ΥΓ: Μπράβο στη θυγατέρα που κατάφερε να πετύχει στη πρώτη της επιλογή όσον αφορά στο αντικείμενο και στη δεύτερη, όσον αφορά στη περιοχή. Ξέρω ότι επέλεξε ώριμα και προσγειωμένα, δούλεψε πολύ σκληρά, πολύ υπεύθυνα, κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες και τα κατάφερε περίφημα! Και για να είμαι ειλικρινής, τέσσερα χρονάκια φοιτητικής ζωής στην Πάτρα, πως τα ζηλεύωωωωωωω…!