Αυτό το "ζωή από το τίποτα" και τις ακατάσχετες παπαρολογίες, μπουρδολογίες και αμπελοφιλοσοφίες που ακούω από τους αμόρφωτους δημοσιοκάφρους της τηλοψίας μου γυρνάνε τ' άντερο, και τό 'χω και μακρύ, το άμοιρο μηρυκαστικό...
Όσοι έλαχε να έχουμε ένα ακαδημαϊκό πέρασμα από την πάλαι ποτέ Ανωτάτη Γεωπονική, σε μια εποχή που το σύγγραμμα της Φυσιολογίας Φυτών αινούσε τη Σοφία εν ήι τα πάντα εποίησεν και η αναφορά στο Δαρβίνο δεν ήταν παρά δύο ή τρεις γραμμές (μιλάμε για early eighties), μπορεί να μη μάθαμε να ξεχωρίζουμε τον δάκο και τη μουχρίτσα με τη μισή πρώτη ματιά, μάθαμε όμως να σκεφτόμαστε "κάπως"... δηλαδή το πως πάνω-κάτω δουλεύουν τα πράματα στον μάταιο τούτο κόσμο που ζούμε και βάσει αυτών να πορευόμαστε.
Άμα, δηλαδής, στη μηκοτομή μας έβγαινε η πιεζομετρική στο θεό δε μας έφταιγε ούτε ο Bernoulli, ούτε ο Darcy ούτε το κομπιουτεράκι μας κι ούτε ο Μεγαλοδύναμος θα έκανε το θάμα Του και δε θά 'σπαγε ο σωλήνας, γιατί απλά ποτέ δεν το έκανε... αλλιώς δουλεύανε τα πράματα: Κάτι μας είχε ξεφύγει στα δεδομένα ή κάπως αλλιώς θα δουλεύαμε με τα υψόμετρα αλλά ουδεπόποτε με ταπεινότητα, νηστεία και προσευχή δεν ταπεινώνεται η πίεση στους κλειστούς αγωγούς. Αυτό μάθαμε!
Κάθε Επιστημονικό επίτευγμα είναι εκ προοιμίου μια πανανθρώπινη κατάκτηση.
Η χρήση του είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί πρόχειρα, επιπόλαια και αλόγιστα με τραγικές συνέπειες. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί με κακή πρόθεση και για κακό σκοπό. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί τίμια και ηθικά και να καλυτερεύσει τη ζωή μας.
Ο έλεγχος της χρήσης του, καλής ή κακής, είναι θέμα ελέγχου της κοινωνίας επάνω στον χρήστη. Εάν η κοινωνία δεν μπορεί ή δεν αφήνεται να ελέγξει τον χρήστη, ΔΕΝ είναι πρόβλημα της Επιστήμης και της Έρευνας, αλλά πρόβλημα της κοινωνίας της ίδιας.
Κλασσικό παράδειγμα: Για να αποτραπεί το δικαίωμα-καθήκον της κοινωνίας να ελέγξει τον χρήστη, κατηγορείται / ενοχοποιείται / λοιδορείται / δαιμονοποιείται η Επιστήμη, η έρευνα και ο ερευνητής, με πρωτομάστορα, βεβαίως-βεβαίως, τα ιερατεία. Το Βατικανό έσυρε πρώτο το χορό και ακολουθεί και το δικό μας οσονούπω.
Εν τέλει, για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε περίτρανα ότι όσο απίστευτα α-πίθανη μπορεί να φαίνεται η τυχαία σύνθεση ενός ζώντος αυτοαναπαραγόμενου οργανισμού, είναι απείρως πιθανότερη από να τον δημιούργησε ένας οποιοσδήποτε γιαχβέ από το τίποτα.
Το μόνο που γεννιέται από το τίποτα είναι το Μέγα Τίποτα, δηλαδή η συμπαθής τάξη των επουράνιων φανταστικών φίλων που από το αρχικό τίποτα έπλασαν τον κόσμο του τίποτα και όχι τον δικό μας τον κόσμο, αυτόν που ζούμε, τον πραγματικό, γιατί ο πραγματικός κόσμος δεν έγινε απ' το τίποτα, άρα το Μεγάλο Τίποτα είναι ο Δημιουργός του Απολύτως Τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου