Καύση Νεκρών και το Στριβειν δια του ιερατείου…

Ξέρουμε ότι το ιερατείο τα κονομάει χοντρά από τον θάνατο. Γι αυτό έχει επενδύσει και τόσο στο αναπόδραστο, για να μασάει όχι μόνο όταν ο πιστός είναι εν ζωή αλλά και όταν αυτός περάσει στην αιώνια ανακύκλωση.
Έτσι, η καύση των νεκρών ως επιλογή ήταν ασυμβίβαστη με το ορθόδοξο δόγμα. Φυσικά, απίστευτη παππα(ε)ρο(θεο)λογία αναπτύχθηκε γύρω από το θέμα αυτό, υπόλειμμα από την εποχή που οι άνθρωποι στις μητριαρχικές νομαδικές κοινωνίες της παλαιολιθικής εποχής άρχισαν να αισθάνονται λύπη και πόνο απέναντι στα παιδιά τους που πέθαιναν και άρχισαν να τα θάβουν, αντί να τα βλέπουν σαν μια πλούσια πηγή πρωτεΐνης όπως έκαναν μέχρι τότε.
Σήμερα βέβαια, ο θάνατος των αγαπημένων μας συνεχίζει να μας θλίβει και η πνευματικότητά μας πολλές φορές έχουμε την ανάγκη τελετουργικών αποχωρισμών και αναμνήσεων και όποιος ελέγχει αυτή την πνευματικότητα ελέγχει και το κοστολόγιο βεβαίως-βεβαίως…
Έτσι, λοιπόν, η ζήτηση της ταφής, σχεδόν το 100% όσων περνάνε στην αιώνια ανακύκλωση, ήταν θέμα του ιερατείου. Στην εναλλακτική της καύσης όμως, που ένα κομμάτι της πίτας θα το πάρει σίγουρα, πως μπορεί να το διεκδικήσει ξανά, χωρίς να πρέπει να αυτοσυγκρουστεί με το δόγμα που το ίδιο κατασκεύασε;

Προσέξτε τι γράφει ο Γεώργιος Μεταλληνός επί του θέματος:

«Η ταφή των νεκρών είναι δομικό στοιχείο του ελληνορθόδοξου πολιτισμού και θεμελιώδης πρακτική της Ορθοδόξου παραδόσεως. Ιστορικά αποδεικνύεται πεπλανημένη και κυρίως παραπειστική η θέση, ότι η ταφή συνδέεται με τον εβραϊκό πολιτισμό, ενώ η καύση με τον ελληνικό.»… «Η καύση συνδέεται παντού (Ελλάδα, Ανατολή και Δύση) με υποτίμηση του σώματος και θεώρησή του ως κακού και, τελικά, περιφρόνησή του. Χριστιανικά το σώμα γίνεται "ναός" του Θεού, θεώνεται κατά χάριν μαζί με την ψυχή ("τό συναμφότερον") και συνδοξάζεται. Γι' αυτό ο Χριστός ετάφη και έκτοτε όλοι οι Χριστιανοί, Άγιοι και μη, από τον Πρόδρομο και τον Στέφανο ως σήμερα. Μέσω της ταφής σώθηκαν τα άφθαρτα και ακέραια λείψανα των Αγίων (ως οι άγιοι Σπυρίδων, Γεράσιμος, Διονύσιος κ.λ.π.), φανερώσεις της θεώσεως. Η Νεκρώσιμος Ακολουθία, από τα σημαντικότερα κείμενα της παγκοσμίου φιλολογίας[1], αναπτύσσει θεολογικά τη φυσική λύση του ανθρωπίνου σώματος, όπως φυσική (χάριτι Θεού) είναι και η σύστασή του από το "μη Είναι" στο "Είναι"[2] (από την ανυπαρξία στην ύπαρξη).
Χριστιανικά η αστασίαστη επί 20 αιώνες ταφή (μιλώ για την Ορθοδοξία) είναι, παρά τις δηλώσεις των μοντεριζόντων θεολόγων, "δόγμα" (διδασκαλία) πίστεως. Ανήκει δε, στα κατά τον Μ. Βασίλειο "άγραφα" της πίστεως, όπως το σημείον του σταυρού, η στροφή των ναών κατ΄ανατολάς, η τριπλή κατάδυση και ανάδυση στο Βάπτισμα κ.π.α., που δεν διετυπώθησαν γραπτώς ποτέ και εν τούτοις είναι μόνιμη και απαρασάλευτη ομολογία του Ορθοδόξου Σώματος, έχουν δε "την αυτήν ισχύν προς την ευσέβειαν". Το ίδιο και η ταφή. Κανείς θεολόγος, όσο "σπουδαίος" και αν φαίνεται, δεν μπορεί να γίνει κανόνας πίστεως, παρά μόνο η πράξη των Αγίων μας, όπως ο Μ. Βασίλειος.»…

...και συνεχίζει με διάφορες μπουρδολογίες περί παραδόσεων του Έθνους και λοιπά δημώδη… πάμε παρακάτω:

…«Η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος δύο φορές, επίσημα, έχει εκδηλώσει, ότι " η καύση αντίκειται στα θέσμια της Ορθοδόξου Εκκλήσίας"»…

Και αφού ως μόνη γενεσιουργό αιτία της καύσης βλέπει (και αναγνωρίζει) το… συνωστισμό στα νεκροταφεία και κάνει τις σχετικές προτάσεις, κλείνει με το αμίμητο:

« Η δημοκρατική συνείδηση επιβάλλει, βέβαια, να δεχθούμε την ελεύθερη επιλογή καύσεως από τους μη ελληνορθόδοξα φρονούντες και σκεπτόμενους. Όχι όμως να την επιβάλουμε καί σ' όσους την αρνιούνται. Περιττό νά πώ, ότι είναι αδιανόητο συνειδητός Ορθόδοξος έλληνας νά επιλέξει την καύση.
Θά έλεγα, μάλιστα, και ο ευρύτερα χριστιανός. Όσοι ζητούν τήν επιβολή ( ιδού η δημοκρατικότητά τους) της καύσεως, εις βάρος της εθνικής μας παραδόσεως ανήκουν στους " εκτός ", που όμως θέλουν να νομοθετούν ...δημοκταρικότατα και για τους "εντός". Επειδή δέ κάποιοι επικαλούνται το παράδειγμα της Μ. Κάλας, δηλώνω ότι ούτε η μακαρίτισσα αοιδός, ούτε ο μακαρίτης Δ. Μητρόπουλος, που προηγήθηκε (1960), είναι μέτρα πίστεως και ελληνορθοδόξου συνειδήσεως[3]. Άλλο η τιμή στην προσφορά των προσώπων καί άλλο η μίμηση των επιλογών τους.»

Κουκιά μετρημένα λοιπόν… ΧΟ και καύση δεν υπάρχει και τέλος!
[1] Άσε μεγάλε! Κάποιοι ξέρουμε και Αρχαία Ελληνικά και καταλαβαίνουμε τι μουγκανίζετε κάτω απ' τα γένια σας... 
[2] Βιβλίο Βιολογίας πρώτης Γυμνασίου ίσως???
[3] Ευτυχώώώώώώώς !!! Γιατί τι θα χάναμε αν ήταν!

Αλλά ας δούμε και τι λέει ο Λιοπεσίου και NΆSAς Νικόλαος που η γνώμη του έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί θα είναι ο εισηγητής στη ###.000.000.000,- που θα συνεδριάσει επ’ αυτού.

«Η ψυχή μ΄αυτήν την έννοια, περιφρουρείται μέσα στο σώμα που το μεταμορφώνει σε ναό. Το σώμα που διαφυλάσσει το θησαυρό της ψυχής δεν είναι φυλακή. Ένα σώμα όμως που εν ζωή δεν το σεβαστήκαμε, ούτε καν φιλόζωα το διατηρήσαμε, που βιολογικά μεν το περιποιηθήκαμε στα εργαστήρια, ουσιαστικά όμως το καταστρέψαμε στην πρακτική της ζωής ένα σώμα στο οποίο η ιατρική δεν καλείται να θεραπεύσει μόνο τις συνέπειες της φυσιολογικής φθοράς επάνω του, αλλά και του ανορθόδοξου τρόπου και της αντίληψης ζωής μέσα του ένα σώμα που η ίδια η ψυχή μας το αγνόησε, και αντί μαζί του να επιτελέσει τον ιερουργικό σκοπό της, ικανοποίησε τις φιλήδονες τάσεις και τις αμαρτωλές διαθέσεις της -και μάλιστα με την αποδοχή και νομική κάλυψη της κοινωνίας-, αυτό το σώμα είναι εύκολο αυτή η κοινωνία και ψυχή να θέλουν να το κάψουν για να ολοκληρώσουν το έργο τους και να εξαφανίσουν την ασέβειά τους.»

Καταλάβατε παλιοαμαρτωλοί; Φάγατε, ήπιατε, γαμήσατε, γελάσατε, γλεντήσατε, φχαριστηθήκατε τη ζωή σας και τώρα τρομερές θεόσταλτες τύψεις και ερινύες σας κάνουν να θέλετε να κάψετε το σώμα σας από ντροπή!!! Ουστ να μου χαθείτε βρωμόσκυλα… (αυτό για αρχή, για να μπούμε στο «πνεύμα» του ποιητή!)


Συνεχίζουμε:

«Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το σώμα είναι κάτι που δεν εγγίζεται και στο οποίο αρνούμεθα κάθε παρέμβαση. Το σώμα είναι το υποκείμενο στη φθορά στοιχείο του ανθρώπου Η φυσική φθορά είναι η ισχυρότερη ίσως υπόμνηση της πτωτικής μας φύσεως. Κάθε βίαιη κίνηση που συνηγορεί στη συρρίκνωσή του, προσβάλλει και την ψυχή. Για τον λόγο αυτό, στο σώμα παρεμβαίνουμε μόνο θεραπευτικά, αναστέλλοντας την εξέλιξη της φθοράς, όταν και όδο μπορούμε. Η διαδικασία της πρέπει να είναι εντελώς φυσική και ποτέ εξαναγκασμένη. Την αναλαμβάνει μόνον ό Θεός μέσα από τις συνθήκες που ο ίδιος προνοεί ή η φύση μέσα από την ευθύνη που της έχει ανατεθεί. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος που η Εκκλησία μας αρνείται την καύση των νεκρών. Αφήνει στη φύση να αναλάβει την ευθύνη της φθοράς του σώματος. Δεν το καίει, αλλά το αφήνει να σβήσει. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η φύση επιτρέπει να μείνει κάποιο υπόλειμμα, αυτό έχει το λόγο του.Όταν και η ΄φυση αρνείται την ολοσχερή διάλυσή του ανθρωπίνου σώματος, τότε η νομοθετημένη καύση του δεν είναι πράξη επιλήψιμης βίας;»…

…ακολουθεί μια τεκμηρίωση του ότι όταν καούν τα κόκκαλα χάνεται το πρόσωπο ως εικόνα (είπαμε… ότι πει ο ποιητής!)


…»Οι νεκροί δεν είναι "πεθαμένοι" αλλά κεκοιμημένοι. Τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο, στραμμένοι προς ανατολάς με την προσδοκία της αναστάσεώς τους. Η Εκκλησία συνειδητά αρνείται τον όρο "νεκροταφεία" και επιμένει στον όρο "κοιμητήρια". Και το κάνει αυτό όχι για λόγους ψυχολογικού -για να μην αγριεύουμε- αλλά για λόγους καθαρά πνευματικούς: νεκρός δεν σημαίνει τελειωμένος (που έχει τελειώσει) αλλάτετελειωμένος (που έχει τελειωθεί). Τέλος δεν σημαίνει λήξη, αλλά τελείωση. Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους, ενθύμηση της παρούσης καταστάσεως τους, αλλά και υπόμνηση της μελλούσης προοπτικής μας. Αυτά με κανένα νόμο δεν καίγονται.»…

…ακολουθεί απόσπασμα από κάποιο paper του στη NASA:

…«Η ψυχή ζει. Αυτό φαίνεται από το ότι τα λείψανα έχουν ζωή όχι βιολογική βέβαια αλλά κάποιας μορφής πνευματική, που όμως διαπιστώνεται. Όταν έχουμε άτομα που η βίωσή τους της πνευματικής πραγματικότητος ήταν τόσο έντονη ώστε και από τότε που ζούσαν εν χρόνω την παχύτητα αυτού του κόσμου, αυτά να λειτουργούν στις συχνότητες του άλλου, τότε ο θάνατός τους είναι κοίμηση που αποτυπώνεται στα λείψανά τους. Είναι πολύτιμη εμπειρία της Εκκλησίας, διαρκώς επαληθευόμενη, ότι πλείστα όσα εξ αυτών εμφανίζουν ιδιάζουσα χάρι. Είναι γνωστό ότι συχνά τα λείψανα των αγιορειτών μοναχών αλλά και των άλλων εξαγιασμένων ανθρώπων που η ζωή τους τίμησε το σώμα και η ψυχή τους φανέρωσε μεγαλύτερη ευρωστία και ζωτικότητα από αυτό, διατηρούν μια εντυπωσιακή ευκαμψία για ώρες μετά θάνατον. Δεν κοκαλώνουν! Αλλά και η αποδεδειγμένη ευωδία, το κέρινο χρώμα τους, η θαυματουργική χάρι τους ή η φυσική αφθαρσία ολόσωμων αγίων, στοιχεία ασυνήθη και φυσικώς ανεξήγυτα, είναι αναμενόμενα φαινόμενα της πνευματικής πραγματικότητος.»…

…προσέξτε τώρα τον παραλογισμό:

…« Αν μας ρωτούσαν πως θα προτιμούσαμε να φύγει απ΄αυτόν τον κόσμο κάποιος δικός μας:από εγκεφαλική αποπληξία, από καρδιακή ανακοπή, με παραμορφωτικά εγκαύματα, ή να αποτεφρωθεί από ανάφλεξη και πυρκαγιά, έχω την εντύπωση πως ο τραγικότερος τρόπος θα ομολογούσαμε πως είναι ο τελευταίος.»…

Ναι, ενυπάρχει αυτό το δίλημμα, αλλά μόνο στη περίπτωση που ο άνθρωπός μας έχει γλυτώσει και από την εγκεφαλική αποπληξία και από την καρδιακή ανακοπή και από τα παραμορφωτικά εγκαύματα!!!
Ναι ρε… άμα τον ρίξεις ζωντανό στο κρεματόριο, καλύτερα να πάθαινε εγκεφαλικό, μπάμ και κάτω, άρρωστε!
Τέσπα, πάλι ακατάσχετη παπα(ε)ρο(θεο)λογία για το μηδενισμό της κοινωνίας που δεν θέλει πια «να εκδηλωθεί τρυφερά πάνω στο άψυχο σώμα», ο πτωματολάγνος χριστιανός κλείνει:

… «Είναι αδύνατον όποιος πιστεύει στην Εκκλησία και αποδέχεται την πρόταση ζωής της, όποιος ζει την πραγματικότητα της ψυχής, όποιος σέβεται τον άνθρωπο να μην τιμά και το σώμα. Το σώμα χρήζει μεγαλύτερης τιμής και σεβασμού από την κοινωνία μετά θάνατον απ' όση περιποίηση και προστασία δέχθηκε από τον ίδιο τον άνθρωπο κατά τη διάρκεια της ζωής του.»

Εν κατακλείδι: ΧΟ και Παράδεισο ή Πυρά και Κόλαση!  
ΧΟ και πυρά α-πο-κλεί-ε-ται και με ευθύνη του πιστού παρακαλώ!!!

Μετά από το ομολογιακό μάθημα, πάμε στη πραγματικότητα. Διαβάζουμε στο BHMA:

«Θα κηδεύουμε τις στάχτες;». Το ερώτημα κυριαρχεί μεταξύ πολλών ιεραρχών οι οποίοι αναμένεται να αποφασίσουν σήμερα τους ποιμαντικούς τρόπους που θα εφαρμόσουν για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της καύσης των νεκρών. Οπως υποστηρίζουν πολλοί ιεράρχες, η καύση δεν συνάδει με τη χριστιανική και την αρχαιοελληνική παράδοση, και διερωτώνται πώς θα μπορέσει η Εκκλησία να τελεί την εξόδιο ακολουθία. Ορισμένοι κληρικοί εκτιμούν ότι θα μπορούσε να τελείται πριν από την καύση της σορού, αλλά αυτό δεν γίνεται αποδεκτό κυρίως από τους μεγάλους σε ηλικία ιεράρχες, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο ενταφιασμός αποτελεί ιερή παράδοση και δεν μπορεί να ξεπεραστεί.

Εισηγητής του ζητήματος ενώπιον της Ιεραρχίας είναι ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, ο οποίος έχει μελετήσει διεξοδικά το ζήτημα και αναμένεται να καταθέσει τις προτάσεις του για τη στάση που πρέπει να επιδείξει η Εκκλησία έναντι όσων χριστιανών επιλέξουν την καύση. Η έκδοση εγκυκλίων, η προβολή των επιχειρημάτων της Εκκλησίας υπέρ του ενταφιασμού και η ενημέρωση των πιστών είναι μερικά μόνο από τα μέτρα που προτείνει, σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι πώς θα αντιμετωπίσει η Εκκλησία την απόφαση ορισμένων πιστών που θα επιλέξουν την καύση και αν τελικά θα προχωρήσει στην τέλεση της εξοδίου ακολουθίας.
Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι στο εξωτερικό οι ορθόδοξοι κληρικοί τελούν την εξόδιο ακολουθία και στη συνέχεια το σώμα του νεκρού οδηγείται στον ειδικό χώρο για αποτέφρωση χωρίς την παρουσία κληρικού. Σύμφωνα με ιεράρχες, η πρώτη φορά που φαίνεται να αντιμετωπίστηκε τέτοιο πρόβλημα στην Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν στη δεκαετία του 1930, όταν στη Βιέννη, ο τότε Μητροπολίτης Αμασείας και μακεδονομάχος Γερμανός Καραβαγγέλης είχε αποφασίσει να ψαλεί η ακολουθία για τον νεκρό, η τύχη του σώματος του οποίου, όπως είχε πει, επαφιόταν στη βούληση των συγγενών, οι οποίοι μπορούσαν να τον μεταφέρουν για ενταφιασμό στην Ελλάδα ή να τον οδηγήσουν στο κρεματόριο, όπως και έκαναν... Το σκεπτικό που κυριάρχησε ήταν ότι η Εκκλησία «ούτε ευθύνη φέρει για την τύχη του νεκρού ούτε μπορεί να ελέγξει τη βούληση των συγγενών».

Σε γενικές γραμμές, προκειμένου να χάσουν τα έσοδα από κηδείες, δε θα κωλύονται να κηδεύουν και ΧΟ που επέλεξαν να καούν. 

Ποιος γαμεί τώρα τα δόγματα και τις παπαρδέλες!  

Τα πρόβατα θα τα μαστουρώσουμε με λιβάνι κι ότι παπαριά τα ταΐσουμε θα τη φάνε αμάσητη… όπως πάντα!

Άσε που θα το παίξουν και μοδέρνοι, να μου το θυμηθείτε! 

Άντε κι έχω καιρό να δώ τον Καρπαθίου στο γυαλί, να μαζοχιστώ κι εγώ το μηρυκαστικό!!!